Está en fase de revisión e en breve estará dispoñible a súa actualización.
NOTA: Dado que transcorreron máis de 5 anos desde a publicación do procedemento, as recomendacións que contén han de ser consideradas con precaución.
A aspiración de secrecións é unha técnica invasiva que se emprega cando o paciente non pode eliminar de forma espontánea ou por outros procedementos menos invasivos estas secrecións e precisa da extracción de secrecións das vías aéreas.
A finalidade deste procedemento é estandarizar os criterios de actuación e reducir a variabilidade clínica coa incorporación das mellores prácticas na actividade asistencial diaria dos profesionais, de xeito que se garanta en todo momento a seguridade e o confort, así como a continuidade asistencial do paciente en todos os niveis asistenciais.
As vías respiratorias teñen ao seu cargo o paso de aire a través delas. Hai que diferenciar entre as vías respiratorias superiores ou altas —formadas pola boca, a farinxe, a larinxe e a traquea— e as vías respiratorias inferiores ou baixas —formadas polos bronquios lobares e segmentarios—.
As obstrucións da vía aérea alta, pola presenza de contido gástrico, de saliva ou doutras secrecións, supón para o paciente unha multitude de problemas, xa que por unha parte se ve afectada a ventilación pulmonar con posibilidade de que se produza hipoxemia, insuficiencia respiratoria e, por outra banda, favorece que se produzan infeccións como a pneumonía.
A aspiración de secrecións é unha técnica invasiva que se emprega cando o paciente non pode eliminar de forma espontánea ou por outros procedementos menos invasivos estas secrecións e precisa da extracción de secrecións das vías aéreas, mediante a introdución dun catéter de aspiración na vía aérea oral e/ou traqueal. (Def. NIC aspiración das vías aéreas).
Este procedemento non está exento de riscos, como son a hipoxemia, hemorraxias, infeccións, laringoespasmos, lesións na mucosa etc., xa que como dixemos anteriormente é unha técnica invasiva.